Migratie en cultureel erfgoed

In twaalf verhalen van migranten in Suriname, Indonesië en Nederland wordt de Javaanse diaspora, en de invloed daarvan op identiteit en cultureel erfgoed, in beeld gebracht. Deze verhalen dienen ook als basis voor de website die hierover geopend is. Aan het eind van elk verhaal wordt een samenvatting in het Engels en het Bahasa Indonesia gegeven. De Engelse samenvatting verdient naar mijn mening geen schoonheidsprijs. De inleiding die aan de verhalen voorafgaat, geeft inzicht in het verloop en de bijkomende problemen van drie migratiestromen. De eerste is vanuit Java naar Suriname tussen 1890 en 1939. De tweede vanuit Suriname naar Indonesië, naar Sumatra om precies te zijn, in 1954, en de meest recente in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw vanuit Suriname naar Nederland. In totaal zijn van de eerste migratiebeweging 25.278 migranten in Suriname gebleven (32.962 - 7.684). In 1954 wordt de reis terug naar Indonesië door 1.080 individuen ondernomen en bij de laatste grote migratie richting Nederland hebben ruim 20.000 Javanen de oversteek gemaakt. De levensverhalen van de geïnterviewden vormen een doorgeefluik van de persoonlijk ervaren migratiegeschiedenis. Verhalen over betovering, maar ook over een bewuste keuze om te migreren passeren de revue. Volgens wetenschappers zijn wij mensen voortgekomen uit de eerste mensen die zich in het zuidelijk deel van Afrika ontwikkeld hebben. Van daaruit heeft de mens zich over alle continenten verspreid. Dat wil zeggen dat migreren ons mensen in het bloed zit en dat migratie van alle tijden is. Wij gaan op zoek naar groene weiden wanneer die van onze omgeving verdord zijn.